Սոսու մերձակայքում երկրագործները ոռոգում էին բամբակի արտերը և միմյանց զգուշացնում, որ չտրորեն բամբակի ծառերը: Լսելով, որ բամբակենուն ծառ են կոչում, սոսին բարկացավ.
-Ինչպե՞ս է դա ինձ հավասար ծառ կոչվում, քանզի ես այսքան բարձր եմ և մեծ տեղ եմ գրավում:
Բամբակենին լսելով, առանց երկմտելու ձայն տվեց՝ ասելով.
-Բարձր ես ու հաստ, բայց օգտակար չես: Ոչ շինվածքի, ոչ պտղաբերության, ոչ էլ վառելու համար ես գովելի: Թանձր ստվեր ունենալով ավելի շատ բամբասանքի ես արժանանում, քան գովեստի: Իսկ ես, թեպետ նվաստ ու տկար, բայց օգտակար եմ ոչ միայն հարուստների, այլև աղքատների համար: Խնամելու, քաղելու, գործելու դեպքում ոչխարների բրդի, վուշի, շերամի մետաքսի նման դառնում եմ հագուստ: Խոզակաղինից բացի դու բոլորովին այլ բան չես տալիս:
Այսպես նախատվելով բամբակենուց՝ սոսին լռեց:
Առակս սնոտի և պարծենկոտ մարդկանց է լռեցնում, նրանց, որ ունեն տեսք ու հասակ և ապրում են անօգուտ կյանքով, արհամարհում են տկարներին և հասակով կարճերին, որոնք, սակայն, շատ բաներում պիտանի են և օգտակար:
