Հոդվածներ

Վախենում եմ հանկարծ հողն այս չդիմանա

Երկնաքեր կրքերի հաղթական շքերթին,

Աչքը անկուշտ մարդու քսակին կուլ գնա

Աշխարհն` ու մնա անհաղորդ իր վերջին:

Չցամաքի թափվող արյունն էլ Աբելի,

Փոթորկի պես կարմիր մրրկանա դեպի վեր,

Կործանի գալիքը դեռ չծնված դարի,

Սպասումը լուսե համարվի անվավեր:

Չհասցնի դառնալ գարին ընկույզի չափ,

Ու ոչ էլ ցորենը կարմրած մասուրի,

Ու դառնա աշխարհը մի հոգու ավերակ,

Խորտակվելով մտքում թաքնված ծովերի:

Վախենում եմ մի օր Մհերը ցանկանա

Ու որոշի վանել խավարը քարայրից,

Վերջին հույսի նման երկար չդիմանա,

Վախենում եմ ապրող նրա բաժին մահից…