Հոդվածներ

     Մի անգամ Վարդանը զայրացած նայել է զինվոր Դավիթին, երբ վերջինս նստած է եղել քարին: Վերջինս փորձել է փախցնել հայացքը: Սակայն Վարդանի զայրույթը բուռն է եղել: Իսկ պատճա՞ռը… քարի վրա մի կտոր հաց կար, որը ոչ թե չէր նկատել, այլ նստել էր վրան:
    
     Խիստ զայրացել է ու բացատրել. «… Աստծո տված ցանկացած բարիք ամենանուրբ ձևով արհամարհելու դեպքում էլ ձեռքիդ զենքը կդառնա մարդասպանի գործիք, իսկ մարդասպանների բանակը, որը զրկված է սիրուց ու բարոյականությունից, երբեք ճշմարիտ հաղթանակի չի արժանանա»:
    
     Ներկայացնել Վարդանին տարբեր կողմերով, նշանակում է առնչվել ազգային բարձր գիտակցության, հայի աստվածատուր հոգեբանության ու հզոր գաղափարախոսության հետ: