Կա մի պատմություն, որը տանջում է հոգիս: Ուզում եմ պատմել, ուզում եմ թեթևանալ, բայց միևնույն ժամանակ ուզում եմ գա էտ օրը ((: Կա մի աղջիկ, որը երջանիկ էր՝ ուներ նպատակ, երազանք, ցանկություն. (Նրա թերությունը բոլորին վստահելն է...) ՈՒ մի օր նա սիրահարվում է, ինչպես բոլիրը նա էլ սկզբում շատ ուրախ էր: Բայց մի քանի ամիս անց, նրա դեմքին նույնիսկ ժպիտ չէիր տեսնի, չկար առաջվա այն ուրախ աղջիկը՝ ուղակի կար աղջիկ, որը ամենինչից հիասթափված էր. Հիմա ուրախ եմ ինքս ինձ համոզելով, որ ամեն ինչ առաջվանա.բայց չեմ կարող մոռանալ այն անցյալը, որտեղ թեկուզ մի ակնթարդ, բայց երջանիկ էի (.Հիմա երբեմ հիշում եմ նրան, բայց հետաքրքիր է, որովհետև զարմանում եմ, թե ինչու էի ախր այդպես արտասվում...Չէի էլ պատկերացնում, որ այս օրն այսքան շուտ կգա, որ այսքան շուտ ես կսկսեմ ծիծաղել...Գուցե այդ ամենը ընդամենը մի պատրանք էր, խաբկանք, մանակակն երազ, չգիտեմ, բայց թվում է, երբեք ոչ ոքի չեմ սիրի այնքան, ինչքան նրան եմ սիրել...Սկզբում ինձ թվում էր, որ իմ հպարտությունը խանգարեց ինձ երջանիկ լինել, բայց չէ հիմա եմ հասկանում, որ այս խաղում ես հաղթող եմ, գիտեք ինչի, որովհետև էլ առաջվա միամիտ աղջիկը չեմ...Պատկերացրեք, անգամ չի հետաքրքրում, թե ինչ է նա զգում...Ուղղակի ես նկատում եմ նրան, այն ժամանակ երբ ինձ է նայում...Առաջվա փոքրիկ ու թույլ աղջիկը էլ չկա...Կյանքն ինձ բարձրացրեց...
