Հոդվածներ

    
    
    
    
    
    
    
    
    
    
    
    
     Երբ հանդիպում ենք մենք իրար,

Միմիանց էլ չենք բարևում,

Շուտափույթ դերի մեջ մտնելով՝

Անփութորեն անծանոթներ ենք ձևանում:

Ձևացնում ենք, թե իբր միմիանց չենք ճանաչում,

Դու ինձ չտեսնելու ես տալիս,

Իսկ ես նորից հմտորեն

Քմծիծաղ եմ քեզ տալիս:

Հանդիպում ենք իրար նորից

Ու աչքերն ենք մեր երկուսի

Հայացքներից լուռ փախցնում,

Կոկորդներում խեղդող բարևը

Այդպես էլ երբեք ականջներին մեր չի լսվում:

Երբ ուզում ենք միմիանց բարևել,

Հանկարծ հիշում ենք, որ շատ վաղուց

Մենք դրել ենք վերջակետ և ասել ենք «Մնաս բարով»:

Բայց ե՛կ գոնե խոստովանիր,

Որ հասցրել ես նկատել իմ մազերը,

Որ ներկված են կարմիր գույնով,

Այն ինչ քոնը ակամայից

Ծածկվում է լոկ ճերմակով: