Հոդվածներ

     Ամեն տարվա պես այս տարի էլ մեր դպրոցի օդը լի է թումանյանական բարությամբ ու վեհությամբ, անզուսպ հայրենասիրությամբ, մանկան հոգու պես մաքուր սիրով: Եվս մեկ անգամ մեծարվեց Հ. Թումանյան գրողն և մարդն, կատարվեց նրա անմահ պատգամը՝ արևի նման նայեք աշխարհքին:
     Սակայն այդ թվին Մայր Հայաստանի
     Արգանդը եղավ սրբորեն բեղուն,
     Մի մանուկ ծնվեց Լոռվա Դսեղում…
     Նա հետո պիտի դառնա պատանի,
     Եվ երիտասարդ, և այր իմաստուն,
     Անբախտ Մարոյին լացով սպանի,
     Մեր հառաչանքը հասցնի Աստծուն,
     Մրմուռից դաղված նրա բերանով
     Սարոյի նանը պիտի ողբ ասի,
     Մսրա զորքի հետ Դավիթը խոսի,
     Գիքորը կանչի, «Էստի՛ համեցեք…»:
     Նա պիտի երգի՝ ինչ է կամեցել
     Իր մոխրակալած-հրակեզ հոգին
     Եվ՝ որքան տրտում-նույնքան կենսագին՝
     Տարիներ հետո նա պիտի դառնա
     Մի ժողովրդի ազնիվ կենսագիր…