Չհամբուրած շուրթերդ վաղուց արդեն ուրիշին են համբուրում, ամուր ձեռքերդ գրկում են այդ ուրիշին, այդ ուրիշն է ամեն առավոտ քեզ համար ձվածեղ պատրաստում ու նայում աստվածային աչքերիդ մեջ, որոնք պաշտել եմ այնքան, այդ ուրիշն է քեզ սեր նվիրում, լսում մեղմ ձայնդ ու ապրում քեզանով...
Դու իմ ամենաթանկ ու ամենատխուր հիշողությունն ես: Ես միշտ քեզ եմ հիշում, երբ որևէ բան այնպես չի լինում:
Երջանի՞կ ես...
Արդեն մի քանի տարի է, ինչ չեմ տեսել քեզ: Ես շատ եմ փոխվել, մեծացել ու հրաշքների այլևս չեմ հավատում:
Ի՞նչ սրտով ինձ երջանկություն ցանկացար...
Նրան նայելի՞ս էլ են խորունկ աչքերդ անսահման սիրո ու նվիրումի փայլով լցվում, այդ աչքերդ, որոնց մեջ վերջին անգամ ինձ տեսնելու հնարավորություն չունեցա...
Իրար սպանեցինք: Ես դուրս թափեցի ներսումս կուտակված ողջ մաղձը, կաթիլ-կաթիլ քամեցի թույնով լցված սիրտս, դատարկեցի հոգիս քո ամեն մի մասնիկից... Մեր սերը տանջամահ եղած ավանդվեց ու սևով պսակվեց...
Ես երդվել եմ գտնել երջանկությունս, բայց ոչ քեզ որևէ բան ապացուցելու համար, ոչ էլ այդ երջանկությունը երեսովդ շպրտելու համար: Մի օր, երբ ես էլ քեզ պես կկանգնեմ խորանի առջև, ապա իմացիր` արդեն երջանիկ եմ...
Դու իմ տխրությունն ես, ամենացավոտ ու դժբախտ հիշողությունս...
Հիմա կտայի ամեն ինչ, որ երբեք քեզ տեսած չլինեի, որ զգացած չլինեի այն, ինչ քո հանդեպ եմ զգացել... Անիծյալ լինի այսպիսի սերը...
Տեղդ թափուր է մնացել... Փորձել եմ սիրել, ինքս մի հիմար պատմություն եմ հորինել, բայց հիմա ավելի է ցավում...
Երջանի՞կ ես...
Միշտ քեզ եմ հիշում, երբ տխուր եմ լինում, երբ ուզում եմ ուղղակի շրջվել ու հեռանալ այս աշխարհից... Այս կյանքը մեզ համար չէր...
Ես երդվել եմ գտնել երջանկությունս, այն բաժինը, որը մեզ վիճակված չէր կիսել...
Քո սև աչքերը, որոնք սիրել եմ այնքան, վաղուց արդեն այդ ուրիշինն են...
