Մի քանի օր առաջ Ծաղկաձորում մարզահավաքի ժամանակ, խոսկացություն գնաց երթուղայինների թանկացման մասին ու մի քանի ժամ շարունակ բանավիճում էի, կամ ավելի ճիշտ վիճում էի մեր մարզիչներից մեկի հետ: Նա ասում էր, որ թանկացնելը ճիշտ է ու անհրաժեշտ, իսկ ես` իհարկե հակառակը: Նա փորձում էր ապացուցել, որ առանց թանկացման երկիրը չի զարգանա, իսկ ես փորձում էի ապացուցել, որ թանկացումը կբերի շատ լուրջ հետևանքներ:
Մեր չափազանց թեժ խոսակցությունը ընդհատեց սոված լինելու գիտակցությունը, իսկ ճաշարանից մեկ ժամ ուշացել էինք, եթե էլի ուշանաինք լավ չեր լինի: Գնալուց ուզում էի եզրափակել խոսակցությունը այս բառերով`
-Դե արի դու ասա թանկացումը լավ ա, ես ասեմ` վատ, տենանք ում ասածը կլինի վերջում, -իհարկե չասեցի, քանի որ վաախենում էի հետո ծիծաղելի դրության մեջ հայտնվել, քանի որ հաղթանակին ինքս չէի հավատում, կարծում էի թե, այս պայքարն էլշուտով կմարի: Եվ այսպես մեր խոսակցությունը մնաց կիսատ...
Այսօր փողոցում պատահաբար հանդիպեցի այդ մարդուն, բարևեցի, իսկ ինքը հարցրեց.
-Հն էրիկ, էլի տենց միտինգների, ցույցերի մե՞ջ էս,
-Չե դե հլը երեկ եկա, բայց տեսաք չէ՞, որ մենք հաղթեցինք (հպարտ-հպարտ ասեցի)
-Հա, իհարկե տեսա,
-Դե լավ, հաջողություն:
Մի քանի քայլ հեռացա, հետևիցս ձայտ տվեց
- բա որ հաղթեցիք, էս երկիրը ինչո՞ւ չփոխվեց,
-Կփոխվի, կամաց-կամաց կփոխվի, հաստատ կխոխվի:
Այսօր ես հավատում եմ, որ հաստատ կփոխվի, վստահ եմ: Հիմա կարելի է վստահ լինել, որ մեր համառության գնով կհասնենք մեր նպատակին, միայն պետք է հավատալ ու պայքարել: Եթե մի քանի օր առաջ դրանում վստահ չէի, ապա հիմա ավելի քան վստահ եմ:
ԿԵՑՑԵ ԱՅՆ ՀԱՅԱՍՏԱՆԸ, ՈՐԸ ՎԱՂՆ Է ԳԱԼՈՒ, ԵՍ ՀԱՎԱՏՈՒՄ ԵՄ ԴՐԱՆ:
