Հոդվածներ

Ու այդ ժամանակ զգում ես` ինչքա՜ն դժվար է ճոճվել կյանքի ունայնության ալիքների վրայով, ինչքա՜ն ճնշող է, երբ շրջապատող ամեն ինչ գերեզմանային մթություն է հիշեցնում, երբ ապագան սկսում ես տեսնել ամենամուգ գույներով, երբ ներսիդ Անհասկանալիի ճչոցը խլացնելու համար դիմում ես արհեստական միջոցների, երբ կաշվիցդ դուրս ես գալիս սիրտ ուղեղ, հոգի բանավեճից խուսափելու համար, բայց ապարդյուն, համառ հարցերն ավելի հզոր են, իսկ հոգեվիճակդ գցում է քեզ մանկական կիսագիտակցական մշուշ, ուր ծվարում ես իրականության ու երազանքի արանքում:

Մարդաշատ վայրերը, անփայլ, անօգնական ժպիտները, կեղծ ու անկեղծ խոսքերը ու մնացած ամեն ինչ դառնում է անտանելի ու ազդող:Գլխումդ իրար փաթաթված անիմաստ մտքերի շղթան սկսում է ամրանալ, ծանրանալ, փոխարենը ` թուլանում է ուղեղիդ երբեմնի եռանդուն աշխատանքը:Լսում ես երակներովդ թափառող արյան ճիչերը, որ անհանգիստ ու բորբոքված հոսում է, բայց ինքն էլ չգիտի ինչու: Լեզուդ, որ երբեմն առաջ էր վազում մտքերիցդ , քայլել չի կարողանում, չի կարողանում անգամ խոսք կոչվածին դուրս հրել բերանիցդ: Քեզ սկսում ես տարօրինակ, բարդ ու անհասկանալի համարել:Ինքնագնահատականդ նվազում է այն աստիճան, որ թուլությունը պահի ազդեցության տակ ընդգրկում է քեզ ամբողջությամբ ու համոզում, որ քեզ ավելի շատ է սազում, քան ուժեղությունը: Ու ամենավատը գիտե՞ք որն է, այն, որ նման դեպքերում միշտ ճնշող երգերն են հաճելի, տխուր, ճնշված մարդիկ, որ հետդ կլացեն, կկիսեն հոգեվիճակդ, իսկ սփոփանքի խոսքերն ուղղակի սպանում են կիսվելու ցանկությունդ ու մարում են այն վերջին հւյսերդ, թե քեզ գոնե մի փոքր հասկանում են:

Ոչինչ, ոչ ոք ....Գոռալ, լացել, փախչել, առանձնանալ...
     Է՜խխխխ իմ բարեկամ, Մենակությու՛ն, քեզնից ինչքա՜ն հեռու ենք փախչում, այնքա՜ն ավելի ու ավելի ենք մոտենում: Գիտե՞ս, ես որոշել եմ մտերմանալ քեզ հետ, քեզ դարձնել հավատարիմ, որ ներս քայքայող հոգեվիճակը միասին հաղթահարենք: Իհարկե կներես ինձ, որ խնայված գումարի նման եմ վերաբերվելու քեզ, բայց այլ ելք չունեմ ու չեմ էլ ուզում ունենալ: Կամքի ուժն ավելի հզոր ու զարգացած է ներսումս ու կկարողանամ նման հոգեվիճակում քեզ ընկերակցելուց հետո ուշքի գալ ու քեզ չկարոտել...