«Մեկնաբանությունս չի վերաբերվում փոքրաթիվ արժանապատիվ դիլիջանցուն»:
Օրեր առաջ կրկին Դիլիջանում էի՝ հույս ունենալով տեսնել համախմբված դիլիջանցուն: Նիկոլ Փաշինյանի այցը Դիլիջան ոչինչ չէր նշանակում ծպտված, շողոքորթ, իշխանավորի հովանավորչություն փնտրող, վախկոտ դիլիջանցիների համար: Հաճախակի չի լինում նման իրավիճակ, երբ անհրաժեշտ է ցուցադրել համախմբվածություն, կամք: Բայց նախորդող դեպքերի տրամաբանությամբ, այս անգամ էլ դիլիջանցին ցույց տվեց իր խղճուկ գոյությունը սեփական քաղաքում: Սակավամարդ և մեռյալ միջավայրում Փաշինյանն էլ խոսելու ցանկություն չունեցավ: Չկար էներգիա, չկար ծրագիր, չկային լուրջ մտքեր և հայտարարություններ:
Եվ ևս մի կարևոր փաստ այն մասին, որ դիլիջանցու մակարդակը պետք է արմատապես վերանայել: Ինչպես նախկինում էր, այնպես էլ այդ օրը՝ մի քանի խոտակերներ, ոգելից խմիչքի ազդեցության տակ կանգնած էին կանաց և երեխաների մեջտեղում ու հայհոյախառն արտահայտություններով ցուցադրում էին իրենց անսուրբ գոյության փաստը: Ու այդ աղբակույտը հիմնահատակ քանդել էպատվավոր կոչման հիմքերը: Իսկ այդ ժամանակ, դրանց նմաններին չեզոքացնող, առաջնային համարողտարբեր անկյուններում քծնում էին Փաշինյանի դելեգացիային՝ իրենց ապագա դիվիդենտները ապահովելու հույսով:
Հ. Գ. Փաշինյանին դիմավորելու համար անհրաժեշտ մարդկանց թիվը ապահովել էին Դիլիջանի տխրահռչակ քաղաքապետը՝ իր լիազորությունների սահմաններում և ազգային պարկի ոչ պակաս տխրահռչակ տնօրենը: Վերիջինների համբավից էլ բխում է նաև կազմակերպվածության այդչափ ցածր մակարդակը:
