Մարդկանց մեծ մասը գոնե իրա լավն ու վատը կարողանումա հասկանալ, երբ զգումա սեփական մաշկի վրա կառավարման հետևանքները:
Էրկուսն էլ տիտանների դասն են ներկայացնում, քանի որ էրկուսն էլ էկան հեղափոխությունից հետո որպես խաղարարարներ ու շինարարներ. Նապոլեոնը՝ Ֆրանսիայի, Ստալինը՝ ԽՍՀՄ համար: էս պատմական իրողությունից հելնելով Ստալինն էլ, Նապոլեոնն էլ շատերի՝ մեծամասնության համար, կառավարչի իդեալ էր ու նրանց մահից հետո մարդկանց սուգն ու լացը նորմալ հոգեբանական ռեակցիա էր: Նորմալ բանա, երբ մարդ դրական իդեալներ ու դրանց հանդեպ զգացմունքներ ունի: Հետևաբար, արտասովոր բան չկա, երբ 19 - րդ դարի սկզբներին Նապոլեոնի քաղաքական ու հասարակական կյանքից հեռանալուց հետո Եվրոպայով մեկ մեծ թափ ստացավ ինքնասպանությոնների ալիքը: ԻԴԵԱԼ այսինքն որպես կողմնորոշիչ, ոգեշնչման աղբյուր այլևս՝ չկար:
Առանց իդեալների դժվարա ապրել: Է՛լ ավելի դժվարա, երբ նորմալ իդեալների փոխարեն մատուցվում են կեղծ իդեալներ: Հիմա թող հասկանալի ըլնի, թե ինչի են էսօր արևմտական - լիբերալ, պատմությունից բացարձակ զրո, տգետ ամբոխը հակաստալինյան սեմինարներ կազմակերպում՝ հանձին Հրանուշ Խառատյան կոչեցյալի, ով ընդամենը խառնակիչ, իսկական ու դրական իդեալ ոչնչացնող վարձկանա:
Հեղինակ՝ ՍՏԵՓԱՆ ԱԲՐԱՀԱՄՅԱՆ
Շվեդիա, Էնշոփինգ
07.11.2017
