Ազատ խոսքը, միշտ զսպաշապիկի կարիք ունի, այլապես վերածվումա անկառավարելի վնասարարության:
Էդ զսպաշապիկը օրենքն ու դատարաննա:
Ազատ խոսք ասելու սահմանադրական իրավունքից օգտվում են լրատվամիջոցները: Լրատվամիջոց ասածն էլ էդ կոնկրետ մարդիկ են՝ գլխավորապես էրես ու դեմք չունեցող, հատուկ վարժեցրած լրագրողները, ովքեր սպրդում են էսինչ կամ էնինչ տեղը՝ շահագրգիռ ուժերին ձեռնտու ինֆորմացիան տեղ հասցնելու նպատակով: Անխոս, էդ լրագրողները ղեկավարներ ունեն: Փող պտի՞ մի տեղից ստանան, որ իրանց ոչ շատ հարկավոր գոյությունը պահպանեն... Իսկ եթե կան ղեկավարներ, ուրեմն չի՛ կարա խոսք գնա ՝՝անկախ՝՝ լրատվության մասին:
Ցավոք շատ քչերը կգտնվեն նման ինֆորմացիոն տեղեկատվական կանոններով գործող պայմաններում, որ դատարան կդիմեն ու կհարցնեն. «Էսինչ տխմարությունը, որը չի համապատասխանում իրականությանը, որդեղի՞ց ես գրել, ինչի՞ ես էս ձև մատուցում, կամ ի վերջո՝ ու՞մ ռեխից ես լսել»:
Հեղինակ՝ ՍՏԵՓԱՆ ԱԲՐԱՀԱՄՅԱՆ
Շվեդիա, ք. Էնշոփինգ
13.01.2017
