Առավոտ էր: Արարատյան դաշտի լուսապայծառ...
Կարճ ասած էդ տեսակ առավոտը տնից դուրս էկա պահակային ծառայության: Աշխատում էի մասնավոր անվտանգության ծառայությունում որպես պահակ՝ 6 - րդ մասիվի խարխուլ ԱՏՍ - ներից մեկում: Բարեկամության մետրոյի մոտ, որդեղից երթուղային պտի նստեյի ու գնայի աշխատավայր, ոչ մի արտասովոր տեսարան չկար: Համարյա փողոցներում մարդու շունչ չկար գարնան առաջին օրով: Հասա աշխատավայր, ընդունեցի հերթափոխը ու մոտավորապես տասներկուսն անց կեսի կողմերը հերթապահը՝ պահակային ծառայությունը ստուգող սև համազգեստով անձը, մտավ խարխուլ ու հոտած ԱՏՍ - ի շենքը: Հերթապահը Արմենն էր: Էն ժամանակով կլներ շուրջ քառասունյոթ տարեկան հասուն տղամարդ՝ տեղ - տեղ սպիտակած մազերով: Արտաքին տեսք - թրաշ զնննելուց հետո նստեց, լրացրեց մատյանը ու զանգեց հերթապահ մաս՝ իրա կորդինատները հերթապահին հաղորդելու համար: Ընդեղից պատասխանեցին, որ հետդարձի համար ուրիշ ճանապարհ ընտրեն, քանի որ Մաշտոցի պողոտան՝ Պրոսպեկտը, փագա:
Արմենը հեռախոսը ցած դրեց ու կատաղած ձենով ասեց.
-Դնեմ ես ձեր մամայի պզիկին. ժողովրդին են ջարդում...
Ոչինչ չի փոխվել:
Զենքի, հետևաբար՝ կյանքի ու անձնապաշտպանության իրավունք չունեցող Ժողովուրդը, մի՛շտա ջարդվելու:
Հեղինակ՝ ՍՏԵՓԱՆ ԱԲՐԱՀԱՄՅԱՆ
Շվեդիա, ք. Էնշոփինգ
04.11.2016
