Շնչահեղձ եմ լինում հիշողություններիս տարափից:Այլևս անզոր եմ դիմադրել դրանց:Զարմանում եմ հաճախ ինչպես է հնարավոր այդքան կարճ ժամանակում այսքան հիշողությունների կուտակում:Թվում էր հեշտ կլինի բաժանումը, բայց.....բայց սիրտս մինչ օրս տանջվում ու տենչում է քեզ:Անզոր է մարդ ստիպել սրտին, ստիպել սիրուն և հույսի ճիչին, որ այլևս երբեք ոչինչ չի լինի, հրաշք չի լինի և չենք լինի «ՄԵՆՔ»:
Երբեմն թվում է, թե սիրտս ահա-ահա կկանգնի, բայց շարունակում է անխիղճ բաբախել:
«Ուզում եմ մեռնել, մեռնել այս վայրկյանին, հեռանալ աշխարհից» այս խոսքերն էի ես այն ժամ քեզ ասել, երբ սպասում էիր դու այլ բառերի:Բայց ավաղ դա չկատարվեց, այլ կատարվեց իրականության անողոք թելադրանքը:Մենք բաժանվեցինք......
Դու շարունակեցիր քո անհոգ կյանքը, իսկ ես մնացի իմ հիշողությունների տարափի ճահճում:
