Ձեռքդ բարձրացրու, ընդամենը մի հպում...
Լռություն...
Այնքան իմաստ ու միտք կա այս վայրկյաններ տևող լռության մեջ և այնքան խճճված անորոշություն...որքան ափսոսանք ու խաղաղություն:
Ժամանակ է գալիս, երբ դառնում ես անցորդ ուղղակի, ամեն երևույթի, ամեն դեմքի վրա ընդամենը մի հայացք ես նետում ու... և անցնում: Որքան թափանցիկ են թվում բազում ժպիտների, սեթևեթանքների ու կարծեցյալ լիացած հայացքների միջից տեսանելի գարշելի ու սին էությունները:
Ինքնախաբեության արատով տառապող ստվերներով են լցված փողոցները. բոլորն ինչ-որ տեղ են շտապում, ամենքն ինչ-որ բանից կարծես ուշանում են, իսկ դանդաղ քայլում են միայն նրանք, ովքեր ծանրացած են մտքերի բեռից:
Քո՝ ստվեր դարձած դեմքից կամաց-կամաց ձեռքս սահում է ցած՝ անուժ, անհաղորդ, կոտրված... ընդարմացած մատներս նրբորեն շոյում են դեմքիդ վերջին սահմանները, դեմքիդ վերջացող, տարրալուծվող ուրվագծերը և վայր ընկնում բռունցք դարձած...
Որքան մաղձ կա շուրջբոլորն ու որչափ կոշտացած ու դալկացած նրբություն մեզանից ներս...
Ձեռքդ հեռու տար... քո հպումը ճիչ է...
Դատարկություն...
