Թուրքերի առաջին սուլթանները պարզակենցաղ վաչկատուններ են եղել, բայց երբ նրանց հիմնած պետությունը մեծացել ու տարածվել է և բազմաթիվ ազգեր իրենց հարստություններով այդ պետության ստրուկներն են դարձել, տեղի է ունեցել այն, որ ստորին մշակույթին, պարզունակ կենցաղավարությանը պատկանող աշխարհակալը թողել է իր նահապետական նիստուկացը, վարք ու բարքը և ենթարկվել է իր նվաճած բարձր մշակույթ ունեցող ազգերի սովորություններին և իր համար ստեղծել է աշխարհը վայելողի մի նոր դիրք:
Օսման Առաջինին, որը կայսրության հիմնադիրն է և առաջինն է, որ իրեն «սուլթան» է հռչակել, օրինակ, Գազի պատվանունն է տրվել: Իսկ «գազի» նշանակում է «գինվոր»:
«Գազի» մականվամբ է մեծարվել նաև նրա որդին՝ Օրհան Առաջինը:
Օսմանի թողած անձնական գույքը թուրքական մի որևէ ցեղապետի հարստությունից ավելի չի եղել: Նա թողել է մեկ գդալ, մեկ աղաման, մեկ հատ նոր պարեգոտ, մեկ փաթթոց, ձիեր, մի քանի լծկան եզ և ոչխարի մի ոչ մեծ հոտ:
