Տվածս հոգի էր՝ էլ չունեմ,
Սիրտ չունեմ ՝ անտրոփ հիանամ,
Էս կյանքս որպես ինչ կրկնեմ,
Չափ գցեմ, շան քածին մոռանամ։
Չսիրեմ էն դշխո աղիճին,
Որ ցավից անգուման չսարսեմ,
Չբզեմ էլ ներսիս դահիճին,
Չթվա անողոք ու սարթ եմ։
Խիղճ չունեմ, բայց էլի մաքուր եմ,
Սրբերը թող թախծեն իմ տեղակ,
Խունկի պես, վարդի պես թող բուրեն,
Հոգեգեշ մեռելից անտեղյակ։