1926 թվականի մայիսի 25-ին սպանվել է սույն հոդվածի վերնագրային մեջբերման հեղինակը՝ ուկրաինացի ռազմական և քաղաքական գործիչ, Ուկրաինայի ժողովրդական հանրապետության Դիրեկտորիայի նախագահ, Ուկրաինայի բանակի և նավատորմի գլխավոր ատաման Սիմոն Պետլյուրան:
Նա ղեկավարել է Ուկրաինայի կառավարությունը 1919 թվականի փետրվարի 10-ից մինչև 1920 թվականի հոկտեմբերը: Ռուսական Կարմիր բանակի կողմից Դիրեկտորիայի զորքերի ջախջախումից հետո Պետլյուրան ստիպված է եղել ապաստանել Լեհաստանում և մեկ ամիս անց՝ նոյեմբերի 20-ին, նա ստորագրել է Դիրակտորիան արձակելու մասին հրամանը:
ԽՍՀՄ-ը Լեհաստանից բազմիցս պահանջել է հանձնել Պետլյուրային, և վերջինս ստիպված է եղել 1923 թվականին տեղափոխվել Բուդապեշտ, ապա՝ Վիեննա, Ժնև, իսկ 1924 թվականին՝ Փարիզ:
Պետլյուրային սպանողը՝ Շոլոմ Շվարցբալդը (այլ փաստաթղթերով՝ Շուլիմ Շվարցբուլդ) Ուկրաինայի ազգայնական ղեկավարի վրա ատրճանակից յոթ գնդակ է արձակել ու հանձնվել է ոստիկանությանը: Դատավարության ընթացքում նա հայտարարել է, թե Պետլյուրային սպանել է Ուկրաինայում հրեաների ջարդեր կազմակերպելու համար:
Մինչդեռ մեկ այլ՝ չապացուցված, բայց շատ հավանական վարկած համաձայն՝ Շվարցբալդին սպանության են մղել Խորհրդային Միության Ներքին գործերի ժողկոմիսարիատի Պետական քաղվարչության գործակալները:
Դատավարությանը մասնակցելու են եկել հրեական ջարդերի 80-ից ավելի վկաներ տարբեր երկրներից: Պետլյուրայի նախկին քաղաքական հակառակորդը՝ Նեստոր Մախնոն, դատավարությունը «հակաուկրաինական ֆարս» է անվանել:
1927 թվականի հոկտեմբերին երդվյալներն արդարացրել են Շվարցբարդին, և նա ազատվելուց հետո երկու գիրք է գրել՝ «Ինքս ինձ հետ վեճի մեջ» և «Ժամանակի հոսքում»:
Պետլյուրային սպանողը մեռել է 1938 թվականին, հարավաֆրիկյան Քեյփթաուն քաղաքում:
