Եղել է, չի եղել, մի ծերունի է եղել: Սա աշխարհի ամենաապերջանիկ մարդկանցից մեկն է եղել: Նա այնքան շատ է տրտնջացել, այնքան շատ է թթված նստել ու մռայլադեմ քայլել, որ իր շրջապատի բոլոր մարդիկ հոգնել են այդ ծերունուց: Ծերունին որքան շատ է ապրել, այնքան ավելի է դառնահամ ու թունավոր դարձել: Աջ ու ձախ խայթել է բոլորին: Մարդիկ խույս են տվել նրանից, ու ապերջանկությունը զանգվածային է դարձել: Նրա կողքին անհնարին է դարձել երջանկության զգացումով համակվելը: Նա բոլորին դժբախտության զգացում է փոխանցել:
Բայց մի անգամ, երբ նա ութսուն տարեկան է դարձել, անհավանական բան է տեղի ունեցել, և այդ անհավանական իրադարձության լուրն անմիջապես հասել է բոլորին:
«Ծերուկն այսօր երջանիկ է, - ասել են գյուղացիները մեկմեկու, - չի տրտնջում, ժպտում է ու դեմքն ուրախություն է ճառագում»:
Եվ գյուղացիները ծերունուն հարցնում են.
-Այս ի՞նչ է քեզ հետ տեղի ունեցել, էս ո՜նց ես փոխվել:
-Ութսուն տարի ես ջանացել եմ երջանիկ լինել, ու ոչինչ չի ստացվել: Հիմա որոշել եմ առանց երջանկության յոլա գնալ: Ահա՛ թե ինչու եմ երջանիկ, - պատասխանել է ծերունին:
