Статьи

Դու որպես նմուշ անկասելի ես,
     Փուլ ածելով ես ժպիտս քանդում,
     Ասող-խոսողին թե ասելիք ես․
     Կենտապարում է կաքավը հանդում։
     Օրորշորոր եմ քելքդ ընկալում,
     Նազելաշուքդ՝ բեմական մի գյուտ,
     Մեզ իրար դարձյալ ոչինչ չի կապում,
     Արժանիքներդ եմ թվում անօգուտ։
     Մի հանգույց հետո հերախտավոր եմ,
     Բայց քեզ ո՞նց, ասա, սրտիցս պոկեմ,
     Ցավի այս չափին արդեն սովոր եմ,
     Սիրո թաղկուճից մինչ անկարգ բոհեմ։