Статьи

Քանի մարդ կա, նույնքան դիտորդ այս աշխարհն են տնտղում,
     Մեկը՝ գալիս, մեկը՝ գնում՝ հողի մեջ են անթեղում,
     Չափ են տալիս պատրանքների հաջորդական ընթացքին,
     Աչքը գցած կառապանի վարժելիք ու ընչացքին։
     Անկայուն այս վիճակներից լինելի՞քն են կռահում,
     Թե՞ նորահաս ժամանակի կկվի բույնը նորոգում,
     Ամոթավեր չվահյուրին տեղ են տալիս սրահում
     Եվ անծեղ ու շատախոսի զրույցներն են բորբոքում։