Ակնթարթը մի երազ է վաղանցիկ,
Հաճույքների թույնն ես անվերջ ըմբոշխնում,
Մեկ սիրում ես, մեկ էլ հանկարծ հպանցիկ,
Մագնիս, ասես, ցավի բևեռն ես փնտրում:
Սերը երբեք բուրգի նման կառուցիկ
Չի էլ մատնում ներկայությունն իր գունեղ,
Հորձանքներով ջուրն է բերում մածուցիկ
Եվ պարգևում անմահության մի բյուրեղ:
Տողերիս մեջ դու մնացիր առհավետ,
Աստվածուհուց, ախր շատ ես կատարյալ,
Զարմացել ես, թե հասարակն այս անհետք
Իր երազին ո՞նց կարող էր հավատալ:
Ես քշվել եմ բախտ կոչվածից անողոք,
Սիրած կնոջ անուրջներից անկարոտ,
Եվ վիրավոր ավերակ եմ արյունոտ,
Այն շարքի մեջ, որ ծնվում է քո կամոք: