Статьи

Փչովի բան է օդապարիկը,
     Ինքը իրենով բան չի որոշում,
     Քանի հողին է, ծաղրի ալիքը
     Տիրոջ պարտքերն է կրկին նորոգում։
     Անկրելի է, երբ որ եթերը
     Շոշափելով ես մի կերպ հասկանում,
     Որ քաղաքատան պզտիկ պետերը
     Շահելուց ետքն են գանգիդ հարկանում։
     Այսքանից հետո թիկունքդ է երեր
     Եվ բութ մի ցավ է սրտառջքդ ընկել,
     Նկուն խաղում ես անհաջող դերեր,
     Երբ անտարբեր են դրկից և ընկեր։
     Քառորդ դար հետո ճամփեքդ ավեր,
     Քար քարի վրա դու էլ չես դրել,
     Քո բաժին մեղքը ոչ մեկն է քավել,
     Ոչ էլ վերջինը, ով սա է գրել։
     Հավասարակշիռ պիտի բարձրանաս,
     Միզափամփուշտիդ քարերը վկա,
     Ցավից, նույն բանն է, երբ էլ կռանաս,
     Ամոթին, մեկ է, բալասան չկա․․․