-Փակի՛ր աչքերդ, փակի՛ր, լսում ե՞ս, հանկարծ չբացես, - շշնջում էր բանականությունը՝ փորձելով հանգստացնել քեզ և կրծքավանադակիցդ դուրս թռչող սրտիդ:
Թվում էր, քնեցիր: Շնչառությունդ կարծես դարձավ համաչափ ու համաքայլ:
Բայց...
Սիրտդ, ա՜խ, այդ սիրտդ, որ ի զորու չէ հանգստանալ և քեզ էլ թույլ չի տալիս: Հուրհրում Է, այրում երակներդ, իսկ դու հանգիստ պարկել ես, չես շարժվում՝ վախենալով, որ հուրը կտարածվի, կայրի արդեն իսկ չորացած հոգիդ:
Անցավ ևս մեկ դաժան ու երկարաձիգ ժամ: Մութ գիշերը ավելի խորացավ ու կարծրացած ծանրությունը կախվեց կոպերիցդ:
Ու մթության մեջ սկսեցին լողալ օրվա ուրվականներն ու ստվերները, իրենց յուրովի դեմքերով, ծաղրանկարներով: Շաբաթներով հավաքված մտքերը հավաքվել էին աչքերիդ խոռոչներում: Աշխարհը իր գեղեցկությամբ ու ցավով
պատկերվել, ներծծվել էր մտքերումդ:
Սկսվեցին երկունքի ցավերը: Դու սկսեցիր շուռ ու մուռ գալ, կարծես մի բուռ դարձած:
Հետո մտքերովդ վեր թռար, բայց իրականում պարկած ես, շունչդ կտրվում է, ծայրեծայր լցված հոգիդ այս էլ որերորդ երեկո քեզ հանգիստ չի տալիս: Նա պահանջկոտ, կամակոր սիրուհու նման, ուզում է այս գիշերը իրենը լինես, չէ՛, տաք ու բարի, լուսավոր լուսաբացները նրան կորցնում, խեղդամահ են անում, նրան լույս պետք չէ: Նա արևի առաջին ճառագայթների հետ կմարի ու կանհայտանա:
Ու նա ստիպում է.
- Վե՜ր կաց, վե՜ր կաց այս գիշեր իմն ես լինելու, վե՜ր կաց ...
Ասես նմանվել ես այն գիշերային թիթեռին, որ հոգին կրակ է տենչում: Լույսից խենթացած՝ չցանականալով մտածել ցավի մասին, բայց կրակը այրում է, ցավեցնում...
Դու դարձյալ փորձում ես քնել, գոնե հանգստանալ, բայց ոչ, հոգիդ ծայրեծայր լցված է, հիմա կթափվի ...
Նա ազատություն է ուզում, իսկական, անսահաման ազատություն... Կուտակված ցավդ է ուզում ազատվել, բացել թևերը, հպվել աչքերիդ ուրիշի հայացքով ...
-Նայի՛ր, նայի՛ր հայելուն, ճանաչում ե՞ս, թե արդեն քո սեփական դիմագծերն ես կորցրել, առօրյայի աղտի մեջ, - գոռում է հոգիդ:
Դու վեր ես կենում, մոտենում հայելուն, փնտրում քո իսկ աչքերը:
Միայն կիսախավար հայելում կտեսնես, հոգիդ ինչպես է քեզ խեղդում, կտեսնես նրա մեծությունը քո փոքրիկ մարմնի համեմատ:
Ու հայելին կամաց, շատ դանդաղ բարձրացնելով գլուխը՝ քեզ կշշնջա, հետո կգոռա.
-Բավակա՛ն է, բացի՛ր աչքերդ, տե՛ս, դուրս արի խխունջի պայտյանից,
փոքրիկ մոռացված երկկենցաղ, բավակա՛ն է:
Գնա՛, գնա՛ սպիտակի ուղղությամբ ՝ թղթի, կտավի, գույնի ուղղությամբ, բաց թող հոգուդ գազանին ...
Ու դու կվազես, վերջին շունչդ պահած, կվազես դեպի անէություն, կվերցնես հոգուդ լարերը, գույները, խազերը ...
Եվ կսկսվի ...
Դու դուրս կգաս ինքդ քո մարմնից, չես զգա ոչինչ, կդառնաս նոտա, տառ, գույն ...
Ու կարարես, կարարես այնքան մինչև ուժասպառ, կրքից թուլացած կընկնես գետնին: Մտքերի տեղատարափից դատարկված, վերջացած, հաճույքից խենթացած, ու կսպասես հաջորդ բացվող արշալույսին...
Արևն էլ է այդպես ծագում: Դանդաղ...
Ցավից երկինքը կարմրում է արևի ջերմությունից...
Ու ջնջված մատնահետքերովդ մի կերպ՝ հենվելով հայելուն, կբարձրանաս վիրավոր գազանի նման...
Իսկ հայելին քմծիծաղ կտա ու կշշնջա .
-Տառապի՛ր, տառապի՛ր, դու ինքդ քո զոհն ես, մտածմունքներիդ գերին, քո տառապանքը, հաճույք պատճառող ցավդ կծնի հերթական հանճարը...
Հերգնյան Մարիամ /Շուշան/
