Երբ հանկարծ զգամ որ մենակ եմ ես
Գուցե ետ դառնամ ես նորից այնտեղ
Այնտեղ որտեղ որ ինչ որ ժամանակ
Երջանիկ էի ես։
Բայց մենակոթյան դռները մթին
Տանում են ինձի խավար ճանփեքով
Արդյոք ճիշտ էր իմ ընտրված ուղին
Որ տանում է ինձ անցած տեղերով։
Ու երբ որ նորից ինձ միանակ զգամ
Գուցե ետ դառնամ նորից անցյալին
Բայց արդյոք այնտեղ նույնն է ամեն բան
Արդյոք չեն փոխվել տեղերը անցած։
Ու մենակության ցավրը ուժգին
Ստիպում են իջնել ծնկների վրա
Ու ակամայից նայում ես եկինք
Հայցքտ ուղելով վառվող աստղերին։
Ու այդ աստեղրի գրկում շողացող
Լուսինն ես տեսնում պայծառ ժպտացող
Ու հասկանում ես որ բյուր բյուրավոր աստղերի կողքին
Լուսինն էլ իրեն միանակ է զգում։
Բայց արդյոք լուսինն մենակ ահա
Չէ որ արևի պայծառ շողերը նրա հետ են միշտ
Ու հենց արևից իր լույսը առած
Լուսավորում է նա մեզ գիշերով։
Իսկ մենք արդյոք մենք մենակ իրոք
Ինչպես կարող ենք մենք մենակ լինել
Չէ որ մեզ հետ է մեզ միշտ կյանք տվող
Մեզ միշտ պաշտպանող Աստված Թագավորն։
Ու երբ որ նորից ինձ թվա որ ես մենակ եմ ահա
Պետք որ հիշեմ իմ ամբողջ անցած ճանապարհը մութ
Արդյոք եթե ես միանակ լինեի կհասնեի այստեղ
Արդյոք ես կույրս որ բան չէի տեսնում
Ինչպես կարող էի խավարի միջից դուրս գալ դեպի լույս։
