Ետ նայելով մայաների օրացույցին.. օհ, կներեք 1999 թ.-ի հոկտեմբերի 27-ին պարզ է դառնում, որ Հայաստանում կուսակցությունները ստեղծված են ոչ միայն ստի և կեղծիքի վրա՝ այլ նաև իրենցից ներկայացնում են մեծ վտանգ:
Պարզաբանեմ.
1999թ.-ի հոկտեմբերի 27-ից սկսած ցանկացած համագործակցություն իշխանության, կամ իշխանության հետ համագործկցող ուժի հետ հանցագործություն է: Բոլոր կուսակցությունների վերնախավում կանգնած են միայն հանցագործներ: Ու չկան բացառւոյթյուններ:
Խնդիրն այն է, որ 1991-ից սկսած մենք չենք ունեցել հայամետ իշխող ուժ և հետևաբար ցանկացած համագործակցություն ոչ հայամետ քաղաքականություն վարող ուժի հետ պետք է համարել հենց հանցագործություն:
Կուսակցությունները Հայաստանում բազմանում են, ինչպես չինացիները 20րդ դարում: Իսկ ո՞րն է պատճառը: Պատասխանը չափից ավելի պարզ է. «Разделяй и Властвуй» ինչքան շատ կուսակցություն՝ այնքան շատ իրարից տարբեր մարդկանց խմբեր: Ինչքան շատ են այդպիսի խմբերը՝ այնքան բաժանված է ժողովուրդը, ինչքան ժողովուրդը բաժանված է՝ այնքան թույլ է նա:
Շատ եմ ցավում, որ դեռ կան կուսակցությունների մոգական ուժին հավատացող մարդիկ: Ամենուր՝ սոցցանցերից մինչև բակերի զրուցարաններ, մարդիկ փորձում են մեկը մյուսի հետ վիճելով փորձում են ցույց տալ սեփական կուսակցության գերադասելիությունը: Միթե հենց սա՞ չէ ընկած այսքան կուսակցություններ ունենալու հիմքում: Միթե սա՞ հենց չի տանում միասնականության և հետևաբար ազգային ուժի կորստի:
Սխալ կլիներ չհիշել մեծն Ջերայդ Մեսսի խոսքերը. «Им будет непросто… Тем, кто полагается на истину авторитета, вместо того, чтобы полагаться на авторитет истины»
Մեծն Ջ. Մեսսին ճիշտ է նկատել. մեզ պետք չեն անհատ լիդերներ՝ կուսակցությունների ղեկավարներ և այլոք: ՄԵզ պետք են գաղափարներ, որոնք պետք է լիդեր լինեն, առաջնորդեն ժողովրդին ու վերջիվերջո փրկեն:
ՀԳ երկիրս երկիր չի:
