Հոդվածներ

Նիդերլանդներում և Հայաստանում ապրող ուսանողների մեկնաբանությունը` Covid-19 համավարակի վերաբերյալ

Covid-19 համավարակը ներխուժել է մարդկանց կյանք ու կենցաղ համայն աշխարհում: Արհավիրքը խլում է կյանքեր, ստիպում է համակերպվել իր լինելիության փաստին: Ոմանց մոտ մեծացել է վախի զգացումը, ոմանք ի զարմանս մյուսների` «մատների արանքով» են նայում, մյուսները հավատում են պատվաստման էֆեկտիվությանը, մի մասի մոտ էլ կան կասկածներ…

Տարբեր մարդիկ, տարբեր մոտեցումներ, տարբեր քաղաքակրթություններ-հոգեկերտվածքներ (մենտալիտետ), տարբեր պատճառահետևանքային կապեր ու դրանից էլ կախված համապատասխան արդյունք:

Ինձ հետաքրքրեց Covid-19 փաստի առկայության ֆոնին մարդկանց կենցաղում տեղ գտած փոփոխություններն ու մտածելակերպը՝ մասնավորապես 20-25 տարեկան, բարձրագույն կրթության բակալավրի աստիճան ունեցող և մագիստրական կրթություն ստացող երիտասարդների տեսակետը աշխարհի տարբեր ռեգիոններում: Զրուցեցի նրանցից շատերի հետ և այժմ կձորձեմ ներկայացնել տեսակետները, դրանց ընդհանրական նմանություններն ու տարբերությունները:

Նշեմ, որ այսօր` որպես օրինակ, կօգտագործեմ Նիդերլանդների Թագավորության քաղաքացի և այստեղ բնակվող, «Ամստերդամի Բաց Համալսարանի» մագիստրատուրայի ունկնդիր Լիաննա Սարկիսիանի և Երևանի Պետական Համալսարանի մագիստրատուրայի ունկնդիր` Հայաստանի Հանրապետության քաղաքացի Սոնա Զաքարյանի հետ ունեցած իմ զրույցները: Զրուցակիցներս իրենց մասնագիտություններն ընտրել են գիտակցված, նպատակաուղղված` ունենալով հետաքրքրություններ՝ խորացված գիտելիքների տիրապետման ցանկություն:

Սոնա Զաքարյանն իրանագետ է, ուսանում է մագիստրատուրայում՝ ուսումնասիրելով «ազգային անվտանգություն» մասնագիտությունը:

Լիաննա Սարկիսիանը միջազգայնագետ-դիվանագետ է, մագիստրական կրթությունը շարունակում է նույն մասնագիտությամբ:

Երկուսն էլ գտնում են, որ իրենց մասնագիտությունը խիստ կարևոր են, և որպես կայացած մասնագետներ՝ կարող են իրենց ներդրումն ունենալ մարդու բարեկեցիկ կյանքի գործընթացում՝ կարևորելով արտաքին ճիշտ քաղաքականության և դիվանագիտության համադրումը ներքին քաղաքականությանը:

Հարցին, թե փոխվել է արդյոք իրենց կենցաղը՝ կորոնավիրուսի հետ կապված և եթե այո, ապա ինչպե՞ս և որքանո՞վ, երկու զրուցակիցներս էլ տվել են համանման պատասխաններ, նշելով, որ, հարկա՛վ, փոխվել է: Երկուսի պատասխաններում էլ շեշտվում է, որ փոփոխվել են օրվա ռեժիմները, ուսանում են առցանց, նվազել է շփումը համակուրսեցիների, ընկերների և հարազատների հետ: Ազատ ժամանակ հասկացությունը դարձել է խիստ հարաբերական, զգում են դեսկոմֆորտ: Լիաննա Սարկիսիանի տեսակետով. «Ազատ ժամանակ և դասապրոցես հասկացությունները խառնվել են իրար, ուսանողական կյանք հասկացությունն անցյալում է»: Նույն հարցի պատասխանին Սոնա Զաքարյանը հավելեց. «Երբ նոր էին սահմանափակումներ մտցվել, ազատ ժամանակ կար, նույնիսկ ֆիլմեր դիտելը, ընթերցանությունը մտան օրվա ռեժիմ: Հիմա ազատ ժամանակ հասկացությունը պայամանական է»:

Ինչ վերաբերում է կորոնավիրուսի պատվաստմանը՝ զրուցակիցներս ունեն տարբեր մոտեցումներ. մասնավորապես, Սոնա Զաքարյանը կասկածանքով է նայում պատվաստանյութի անվտանգ լինելու փաստին, չի հավատում դրա արդյունավետությանը, և իր իսկ խոսքերով. «Դեմ եմ պատվաստմանն ու ինքս էլ չեմ պատվաստվելու: Գտնում եմ, որ լիովին չեն իրականացվել անհրաժեշտ գիտական, գիտաբժշկական ուսումնասիրությունները: Ես կսպասեմ...»:

Լիաննա Սարկիսիանի մոտ պատվաստանյութի և պատվաստման հանդեպ անվստահությունն արտահայտվում է պատվաստումից հետո հնարավոր բացասական հետևանքների, անկանխատեսելիության վախով: Իր խոսքերով ասած. «Կարծում եմ՝ յուրաքանչյուրս էլ պատվաստվելու ենք, ուղղակի մտահոգված եմ, թե ինչ կլինի հետո, ինչպիսի դրսևորումներ կլինեն»: Բայց և այնպես՝ իրատեսորեն նաև շարունակեց. «…քանի որ շատ տեղեր առանց պատվաստման մուտքը կարող է լինել արգելված, ՍՏԻՊՎԱԾ եմ լինելու պատվաստվել: Ուրիշ ելք չկա...»:

Իմի բերելով՝ երիցս ճիշտ և այժմեական է անտիկ բժիշկների խոսքը. «Լավագույն բուժումը հիվանդության կանխարգելումն է»:

Առողջ եղե՛ք…

Լուսանկարներում` Լիաննա Սարկիսիանը (Նիդերլանդներ) և Սոնա Զաքարյանը (Հայաստան)