Այսօր Երևանի փողոցներից մեկում, որտեղ տեղադրված է մեր մեծ հանճարներից մեկի՝ Պարույր Սևակի կավե արձանը, նկատեցի մի գրառում, որը փակցվաց էր այդ արձանի նստարանին:Գրառումը հետևյալ բովանդակությամբ էր.« ԵՍ ՈՒԶՈՒՄ ԵՄ ՄԵՐ ՀԱՅՏՆԻՆԵՐԻՆ ԱՐԺԱՆԻ ՔԱՆԴԱԿ... ԻՍԿ ԴՈՒ՞...»: Անկեղծ ասած չգիտեմ թե ով է այս համարձակը, բայց որ ես ու իմ ընկերները նման ցանկություն ունենք՝ դա փաստ է: Իհարկե, քաղաքի տարբեր մասերում մեր մեծերի արձանները տեղադրելը շատ ողջունելի քայլ էր, բայց պետք էր հաշվի առնել նաև մեր ժողովրդի մեղմ ասած ԱՆԲԱՐԵԿԻՐԹ լինելը, և այդ վանդալիզմի դրսևորումներից խուսափելու համար գոնե կարելի էր բրոնզաձույլ արձաններ տեղադրել: Կարծում եմ, որ դա մեծ ֆինանսական վնասներ չէր հասցնի քաղաքի բյուջեին:
Ես հուսով եմ, որ անդրադարձս աննկատ չի մնա, և վերջապես մենք ԱՐԺԱՆԻՆ ԿՄԱՏՈՒՑԵՆՔ ՄԵՐ ՄԵԾԵՐԻՆ...
