Статьи

Ակնթարթը մի երազ է վաղանցիկ,
     Հաճույքների թույնն ես անվերջ ըմբոշխնում,
     Մեկ սիրում ես, մեկ էլ հանկարծ հպանցիկ,
     Մագնիս, ասես, ցավի բևեռն ես փնտրում:
     Սերը երբեք բուրգի նման կառուցիկ
     Չի էլ մատնում ներկայությունն իր գունեղ,
     Հորձանքներով ջուրն է բերում մածուցիկ
     Եվ պարգևում անմահության մի բյուրեղ:
     Տողերիս մեջ դու մնացիր առհավետ,
     Աստվածուհուց, ախր շատ ես կատարյալ,
     Զարմացել ես, թե հասարակն այս անհետք
     Իր երազին ո՞նց կարող էր հավատալ:
     Ես քշվել եմ բախտ կոչվածից անողոք,
     Սիրած կնոջ անուրջներից անկարոտ,
     Եվ վիրավոր ավերակ եմ արյունոտ,
     Այն շարքի մեջ, որ ծնվում է քո կամոք: