Статьи

     Ածխակեզ, այստեղ՝ անակնունելի,
     Շաղ եկար ցրիվ բյուր ու մի սրտում,
     Ոգելից խորքում ենթաձայների
     Տաղերգակիս պես դու էլ ես տրտում:
     Հակօրեն ամեն ապրածդ օրը,
     Ո՞րը լայնքիդ էր, երկայնքիդ` ո՞րը,
     Վիշտդ ներս քաշած՝ կրկնվեց կորը,
     Ուզվորի կնկա պես՝ հինկեկն ու նորը:
     -Նայադ, - ասում եմ, - հավերժ հոսելին
     Իբրև թե ջուրն էր, ոչ անգոսնելին…