Հաշմանդամություն ունեցող մարդիկ շատ զգայուն են իրենց բնութագրող բառերի նկատմամբ: Այն երկրներում, որտեղ հավասար հնարավորությունների համար շարժումը դարձել է առավել ակտիվ, գործածության մեջ են մտնում բնորոշումներ ու հասկացություններ, որոնք չեն հարուցումխղճահարություն կամ այլ բացասական զուգորդություններ:
Ճիշտ չէ ասելը`
խուլ եւ համր (խուլ մարդկանց մեծ մասը հաղորդակցվում է ժեստերի լեզվով, շատերը կարդում ենշուրթերի շարժումները, որոշ մարդիկ նաեւ խոսում են),
հիվանդ (հաշմանդամությունը սոցիալական խնդիր է, ոչ թե բժշկական),
դառը ճակատագրի, հիվանդության կամ ողբերգական պատահարի զոհ. (այս արտահայտությունները դրամատիկ երանգներ են ստեղծում),
անվասայլակին գամված (անվասայլակը ընդամենը տեղաշարժման միջոց է այն օգտագործողի համար),
տառապում է հիվանդությամբ,
անդամալույծ,
անկարող,
խեղանդամ,
թուլամիտ,
ոչ նորմալ:
Ճիշտ է ասելը`
հաշմանդամ-ոչ հաշմանդամ, ոչ թե հաշմանդամ-նորմալը կամ հաշմանդամ-առողջը
մանկուց հաշմանդամ (ոչ թե բնածին արատ),
հատուկ կարիքներով երեխաներ (ոչ թե արատավոր, շեղումներով երեխաներ),
հաշմանդամ մարդիկ (ոչ թե հաշմանդամներ),
անվասայլակ օգտագործող մարդ (ոչ թե անվասայլակին գամված),
թույլ տեսնող, թույլ լսող,
մտավոր խնդիրներ ունեցող:
