ԲԱՆԱՍՏԵՂԾՈՒԹՅՈՒՆՆԵՐ
Վահան Թեքեյան
ԱՀԱՎՈՐ ԲԱՆ ՄԸ ԱՅՆՏԵՂ...
Ահավոր բան մը այնտեղ կը կատարուի մութին մէջ...
ԴըԺոխային այս տըռամն ի՞նչպէս կրնայ պատմըւիլ...
Ազգ մը ամբողջ, խորհեցէ՛ք, երէկ կ՛ապրէր, կ՛ոգորէր,
Միտքը լոյսին կը բանար եւ տակաւ սիրտն ալ յոյսին,
Կը բարձրանար ճահիճէն ուր խըրած էր ատենօք,
Թեւերն արդէն կը թօթուէր, ինքզինք արդէն եթերին,
Ամպերուն մէջ կը կարծէր... եւ ահա՛ ճիշտ այդ պահուն
Ոսոխ աստուած մը անշուշտ՝ որ դարանած կը դիտէր՝
Անոր վըրայ արձակեց ամբողջ չարիքն աշխարհի,
Ոտքի հանեց բովանդակ Հըրէշութիւնը ի քուն ՝
Մեծ օձերու, վագրերու, շաքալներու դէմքերով,
Փաթթըւեցաւ ոտքերուն, խածատեց կուրծքն ու հասաւ
Անոր վիզին, աչքերուն, եւ իր Ժանիքը մըխեց
Ճիշտ ուղեղին մէջ անոր ՝ զոր արիւնին հետ ահա՛
Ան կը լըզէ հեշտագին, ան կը ծըծէ՜ ըզգըլխած...
Ահաւոր բան մը այնտեղ կը կատարուի մութին մէջ.
Կ՛սպաննեն ազգ մը այնտեղ որ կեանք ունէր եւ շընորհ,
Ունէր հանճարն ապրելու, նորոգելու ալ ինքզինք,
Գեղեցկացած էր տակաւ ու թարմացած, ա՛հ ո՜րքան,
Եւ այդ ազգը մերինն էր, եւ կ՛սպաննե՜ն զայն հիմա,
Զայն կ՛սպաննեն... Օգնութի՛ւն, ա՜հ, օգնութի՜ւն,
օգնութի՜ւն...
Վահան Թեքեյան
***
Ւմ պարտեղիս մեջ ճերմակ պատերով
Փոթորիկի խիստ օրե մը հետո,
Ուխտ մը տնկեցի Անպահանջ Սիրո,
Դողացող երկար իր նուրբ ցողունով։
Եվ ոռոգեցի զայն ջերմ արցունքով.
Ամեն առավոտ, ամեն երեկո
Հակեցա ծաղկանցն իր վրա անգո,
Եվ շատ գիշերներ լուսցուցի իր քով...
Գիշեր մը, լուսնեն երազ մը իջավ
Եվ, հովհարելով, իմ աչվըներուս
Զորցուց արցունքը, նայվածքըս կորույս
Արթնությունը իր և երբ որ անբավ
Ժպտով արթընցա՝ Ուխտըս չորցած էր.
Սև ու ճարճատուն, ինչպես ճյուղ մը ծեր...
·
Վահան Թեքեյան
ԺԱՄԱԴՐՈԻԹՅՈԻՆԸ
Դողացող լույսին տակ լապտերներուն,
Սառած մայթին վրա, կքալե խոհուն։
Աչքը կվառի երբ որ հեռուեն,
Կտեսնի մեկն, որ կուգա դեպ իրեն։
Կանցնի՛ այն մարդն ալ. գլուխը կիյնա
Ավելի տխուր, իր կուրծքին վրա։
... Ուսին վրայեն մեկուն կնայի,
Կժպտի անոր ժպիտ մ'հիվանդի։
Թևը կերկնցնե մեջքի մը անտես,
Շրթներ կնետեն համբույր հրակեզ։
Կդիտե հեոոլն, պահ մը կխոկա
Ու կմրմնշա՝ "գիտեմ, չպիտի գա"։
Գողացող լույսին տ՛ակ լապտերներուն,
Սառած մայթին վրա, կքալե խոհուն։
·
Վահան Թեքեյան
Հորիզոնեն կարավանը կփրթի,
Ու կսպասեմ։ Վետվետումներն ուղտերուն
Կգծագրվին ու կմեծնան, օրորուն
Կմոտենան, շողացնելով արծաթի
Սանձերն իրենց... Ու կսպասեմ։ Անջրդի
Անապատի ծարավ մըն է անանուն,
Զոր հոգվույս մեջ այդ քալողներն կը լընուն
Մինչ արևն ալ դաշտին հետևն կանհետի։
Եվ կլսեմ, վետվետող ծովը մութին,
Բոժոժներուն ղողանջը դաշն ու տրտում,
Մանուկներուն, կիներուն սիրտ ի խնդում
Ավետավոր ճիչերն ու երգ... բայց մթին
Կուլան աչքերս, երբ անոնց մեջ չեն ճանչնար
Ւնչ որ գնաց չդառնալու ալ համար...
Վահան Թեքեյան
ՕԳՆԵԼՈԻ ՀԱՄԱՐ
Օգնելու համար ինկած հոգիիս
Վեր կանգնել նորեն, ո՛վ իմ անծ՛անոթ,
Ո՛վ իմ բարձրաշուք, ո՛վ իմ քաղցրահոտ
Տղաա, մոաեցո՛ւր հոգիդ հոգիիս։
Այսպես երազ մը. քովյըդ ամեն օր,
Ամեն օր քիչ մր ավելի խոնարհ,
Մինչև որ այլևս հետքը չմնար
Անցյալ կսկիծես, վերքերուն անոր։
Ով հոժարակամ Զրկանքին ճամփան
Առաջնորդող դուռ մը, զոր կբանան
Իմ հիացքներուս բալլիքներն ոսկի...
Սրահներու մեջ շրջվելու համար
Ամբողջ սյունազարդ ու ամբողջ մարմար,
Ուր Հանդարտությո՛ւնը կբնակի...
·
Վահան Թեքեյան
ՄՈԻԹԻՆ ՄԵՋ
Մութին մեջ կուզեմ որ կյանքըս անցնի,
Երազի մը պես մեղմ ու կարճատև,
Անձայն, անշշուկ, ամենին գաղտնի
Լայն ճամփուն մեջեն քայլով մը թեթև,
Առանց ստվերիս շղթային բռնի։
Չեմ ուզեր տեսնել աստղերը երկնի,
Որոնք կբացվին հոն՝
ժպիտ իբրև, Իբրև ժպիտներ մարդոց ծերունի–
Մութին մեջ:
Ինչպես որ ցցված վիզե մը ծխանի
Մոլթր ելլելով կերթա համրաթև
Տնդիլ օդին մեջ ու իրեն հետև
Չի թողուր ո՛չ մեկ հետք հիշատակի,
Այնպե՛ս թող իմ կյանքն հալի՛, տարտղնի՛
Մութին մեջ։
·
Վահան Թեքեյան
ԱՆՑԱՎ ԳՆԱՑ
Անցավ գնաց ու կսպասեմ իր դարձին,
Ինչպես մոմ մը' հովին դեմը դողալով. Անցորդները պատրանքով զիս խոցեցին
Եվ ինչպես մոմ, որուն վրա փչեր հով,
Ես կհալիմ' սպասելով իր դարձին։
Ու կխորհիմ. "Ինչպես երկա՛ր, ձանձրացող Թարթիչներու տակ աչքերով'առանձին
Կերթա, քայլվածքն գետնի փոշին հմայող։
Արքա'ն անուշ պիտի ըլլար իր քովեն
Քալել, հուշիկ, ճամփու մը մեջ ծաղկաշեն, Շնչելով լո՛ւռ վարդերուն սիրտն անձնվեր.
Մինչ կպատե խավարին ցանցն ալ զմեզ։
Ի'նչ երջանիկ պիտի ըլլար, գողի պես,
Ատեն-ատեն նայիլ սիրով ուսն ի վեր..."։
·
Վահան Թեքեյան
ԵՐԱԶ
Այս գիշեր քեզ ես երազեցի
Եվ կփնտրեմ այսօր ամեն տեղ
Մազերդ՝ խավար, նայվածքդ՝ կանթեղ,
Ակռաներդ՝ մարգրիտ, ականջդ՝ խեցի։
Այս գիշեր քեզ ես երազեցի
Եվ բերնիս վրա շրթունքիդ հյութեղ
Վերադարձավ համն ու դողաց այնտեղ։
Քայլերոդ առաջ լայնորեն բացի
Ժանգոտած հոգիս և եկար, անգե՛տ,
ճամփորգութենե մը ինչպես երկար
Բազուկներուս մեջ՝ որբ քու մարմինդ։
0'հ, նստե հիմա և ա՛լ մի՛ երթար,
Հիմա՛, մեղքըցիր և եթե կրնաս
Զիս քիչ մը սիրե՛, ո՛վ բարի տղաս...
·
Վահան Թեքեյան
Եկեղեցին Հայկական
Եկեղեցին Հայկական, ծննդավայրն է հոգւոյս,
Ինչպես քարայր մ'ընդարձակ, պարզ ու խորհուրդ, մութ ու լոյս,
Իր գաւիթովն հիւրընկալ, իր լայն բեմով, ու հեռուն,
Կանգնած իր լուռ խորհանով, որ կարծես նաւ մ' է ծըփուն . .:
Եկեղեցին Հայկական, ես աչքըս գոց կը տեսնեմ,
ՈՒ կը շնչեմ, կը լսեմ ՝ իր Յիսուսով մանկադէմ,
Իր սեղանէն մխացող, գուլայ - գուլայ խունկերով,
Եւ իր պատերը ցնցող աղօթքներով ալեխռով . . .:
Եկեղեցին Հայկական բարձըր բե՛րդն է հաւատքին
Իմ պապերուս ՝ որ հողէն զայն քար առ ար հանեցին
Եւ երկինքէն իջուցին զայն ցօղ առ ցօղ, ամպ առ ամպ
Ու թաղուեցան անոտ մէջ հանդարտութեամբ, հեխութեամբ . . .:
Եկեղեցին Հայկական մեծ վարագոյն մ' ռ բանուած,
Որուն ետեւ, սըկիհին մէջ, կ' իջնէ ի՛նքը Աստուած,
Որուն առջեւ՝ գլխահարկ կա գայ իմ ազգըս ամբողջ
Հաղորուիլ անցեալին հաց ու գինւով կենսառողջ:
Եկեղեցին Հայկական ՝ ծովուն դիմաց ալեկոծ
Նաւահանգիստ մ' է խաղաղ, ցուրտ գիշերին ՝ հուր ու բոց,
ՈՒ տփռակէզ ցերեկին անտառ մըն է ստուերոտ ՝
Ուր շուշաններ կը ծաղկին Շարականի գետին մօտ:
Եկեղեցին Հայկական մէն մի քարին տակ գետնի
Դէպի երկինք բարձրացող գաղտնի ճամբայ մը ունի.
Եկեղեցին Հայկական հայ հոգիին եւ մարմնոյն
Զըրահանդերձ է փայլուն՝ մինչ իր խաչերն են դաշոյն
Եւ զանգակներն են բոմբի՛ւն, եւ երգերն է միշտ յաղթութիւն . . .
·
Վահան Թեքեյան
Հազարներու մեջեն
Հազարներու մեջեն մեկն, եղար այն մեկը այսօր,
Զոր զգայի թե սիրել անհունորեն կ'ըրնայի,
Նայվածքդ այնքա՜ն էր անուշ, ժպիտդ այնքա՜ն էր աղվոր,
Որ բխվեցավ հանկարծ հույսն հոգիիս մեջ ամայի...
Մազերդ էին ծոծրակիդ վրա ուղիղ կտրված,
Ինչպես մազերն Սփինքսին, և դեմքիդ գույնը ուներ
Հախճապակվո մը ազնիվ, ու թարթիչներդ աղվաբաց
Կը հուսեին այտերուդ վրա լուսնի ճաճանչներ...
Ոտքի ելար ու հանկարծ սիրտս թռավ կուրծքիս տակ,
Հասակդ ինչքա՜ն էր ճկուն, ինչքա՜ն փափուկ ու հարուստ,
Կ'երթար քայլվածքդ ալ՝ ինչպես կուտա երազ մը փախուստ...
ՈՒ հեռացար, շա՛տ անուշ, շա՜տ գեղեցիկ, շա՜տ հստակ.
Մթընցնելով, պարպելով սրահն ամբողջ քեզի հետ,
Շնորհներուդ բազմությամբ լեցընելով զիս հավետ
