Լինել լոռեցի՝ դսեղեցու ծոռ,
Դա պատիվ է մեծ՝ պարտավորեցնող,
Միշտ բարձր պահել նախնյաց անունը
Ու չմոռանալ իմ հողն ու ջուրը....
Ի՞նչն է լոռեցուն դարձնում տարբեր,
Միանշանակ՝ բարբառը մեր վեհ,
Ու չեմ հասկանում ես այն լոռեցուն,
Որ ամաչում է իր իսկ բարբառից,
Դու ո՞վ ես, ասա՛, ա՛յ մահկանացու,
Որ Թումանյանից քեզ վեր ես դասում,
Չէ որ մեր Ձորի հանճար զավակը,
Մեր բարբառով է գրքերում խոսում՝
Անուշ ու Մարո, Գիքոր ու Սաքո,
Թամար, Քաջ Նազար, Սասունցի Դավիթ,
Անգամ աննման Ջավախքի դստեր
Գովքն է մեր լոռվա բարբառով անում...
Հաղպատեցի եմ, հպարտ լոռեցի
Իմ բարբառով եմ միշտ ասում-խոսում,
Դսեղի ծոռ եմ, ջավախքեցու կին,
Իմ երակներով Դև-Բեդն է հոսում...
