Статьи

     Լինել լոռեցի՝ դսեղեցու ծոռ,
     Դա պատիվ է մեծ՝ պարտավորեցնող,
     Միշտ բարձր պահել նախնյաց անունը
     Ու չմոռանալ իմ հողն ու ջուրը....
     Ի՞նչն է լոռեցուն դարձնում տարբեր,
     Միանշանակ՝ բարբառը մեր վեհ,
     Ու չեմ հասկանում ես այն լոռեցուն,
     Որ ամաչում է իր իսկ բարբառից,
     Դու ո՞վ ես, ասա՛, ա՛յ մահկանացու,
     Որ Թումանյանից քեզ վեր ես դասում,
     Չէ որ մեր Ձորի հանճար զավակը,
     Մեր բարբառով է գրքերում խոսում՝
     Անուշ ու Մարո, Գիքոր ու Սաքո,
     Թամար, Քաջ Նազար, Սասունցի Դավիթ,
     Անգամ աննման Ջավախքի դստեր
     Գովքն է մեր լոռվա բարբառով անում...
     Հաղպատեցի եմ, հպարտ լոռեցի
     Իմ բարբառով եմ միշտ ասում-խոսում,
     Դսեղի ծոռ եմ, ջավախքեցու կին,
     Իմ երակներով Դև-Բեդն է հոսում...