Հիշու՞մ ես, սակայն...
Ասացի քեզ ես մի անգամ.
«Դու լույս էիր կարծես,
Որ հայտնվեցիր անտես,
Պատեցիր կյանքս այդ լույսով
Ու լուսավորեցիր հոգիս, որը պատված էր խավարով»:
Իսկ հիմա կասեմ ես քեզ.
«Այո՛, բնավ էլ չեմ սխալվել՝
Լույս ես դու եղել,
Լույս ես դու բերել,
Հույս ես ինձ տվել:
Լույս, հույս տվողն էլ ես դու եղել,
Վերցնողն էլ ես դու եղել»:
Թեպետ գիտեիր, որ վերցնողն էլ ես դու
Գեթ մեկ անգամ չմտածեցիր.
Ինչո՞ւ տամ եթե պետք է վերցնեմ,
Եթե պետք է սիրտ կեղեքեմ,
Եթե պետք է անողոքաբար խլեմ այդ լույսը
Եվ կոտրեմ իմ իսկ տված հույսը:
Ուզո՞ւմ ես իմանալ ինչ ես դու արել.
Կենդանություն ես տվել մարմնիս,
Բայց հոգիս ես վերցրել…
