Երկար մտորումներից հետո որոշեցի ինքս ինձ հետ անկեղծանալ, և հասկանալով, որ կյանքն առանց քեզ իսկապես ոչինչ է` ստեղծեցի քո պատկերը իմ երազներում: Ամեն գիշեր աչքերիս կոպերը փակվելիս քո պատկերն է ինձ տեսության գալիս, բերելով որպես «նվեր» արցունք ու թախիծ: Գուցե դա իսկապես նվեր է, որ ստիպում է անվերջ քո մասին մտածել:
Իմ սիրո դրսևորումը քեզ համար աննկատ է, իսկ դու անգամ չես էլ փորձում նկատել:
Հեռվում, մշուշում թաքնված հուշերս փորձում եմ թաղել մոռացության անծայր փոսում: Փորձում եմ, բայց չի ստացվում.մոգականը միախառնված է այս անհեթեթ թվացող իրականությանը, իսկ այդ հուշերի մշտական գարշելի ներկայությունը ապրելու հենարան է դարձել ինձ և «քեզ» համար: Հին է սերն իմ, և այն ավելի նորովի մատուցում եմ քեզ իմ երազներում.այնտեղ դու իմն ես, այնտեղ սերը քո իմ ամենաթանկ ընծան է: Եվ արդեն գիշերս ավարտ չունի, ես էլ չեմ ուզում առավոտը գա, իսկ եթե գա… գոնե քեզ հետ գա, որ գրկեմ ցավս ու լամ քո գրկում:
Ինչպես բացատրեմ լռությանս բուն ասելիքը, դու հասկանում ես ես վախենում եմ շատ եմ վախենում քո արձագանքից ու քո աչքերից: Բացատրություններ?դրանք քեզ ամենևին էլ հարկավոր չեն, դու միշտ հասկացել ես դիմացդ գտնվող մարդու աչքերում` ինչ է թաքնված:
Իսկ քո աչքերը…ինչքա~ն գեղեցիկ են, խորհրդավոր ու պարզ: ուզում եմ գեթ մի պահ զգալ, որ այնտեղ գտնվող կրակը ինձ համար է այրվում ու բոցկլտում:
Իմ անհաս երազ ես անիծում եմ ինձ, քեզ այսքան սիրելու համար: Եվ անիծում եմ քեզ, որ այնպես, ինչպես ես եմ քեզ սիրում սիրես դու մեկին:
