Պատմությունը դառնում է արդի և հիշարժան,
Երբ նրա էջերը գրվում են ոսկյա տառերով….
Ես սերունդն եմ պահանջատեր ժողովրդի, ով կրողն է այն պատմության, որի էջը երբեք չի փակվում անգամ սահմռկեցուցիչ տեսարաններ ունենալով…
Ես մասնիկն եմ մեր տառապած երկրի, որի հողերը, ցավոխ, ներկված են արյունով…
Ես ապագան եմ Հայաստան աշխարհի, որի անցյալն անցյալ չէ միայն, այլև հիշողություն, որոնք պահում են հայ…
Մեր պատմության այդ էջերից է 1915 թվականը, տիվ, երբ կոտորվեց ամբողջ մի ազգ, կոտորվեց, բայց չկատրվեց, չկորցրեց երբեք ազգային գիտակցությունը և պատկանելիության զգացումը:
Հայը հայ մնաց ցանկացած դեպքում, հայը հայացավ օտարության մեջ:
Չունես, ժողովուրդ, իրավունք չունես ուրանալ երբեք, անգամ մոռանաս, չհիշես բնավ…
Չէ, հայ ժողովուրդ, չունես ժամանակ քնելու անգամ…
Դե, հայ ժողովուրդ, ելիր քո քնից, հպարտ հայացքով նայիր անցյալիդ….
Հիշիր ապրածդ, պահիր քե ներկան, որ կառուցես ապագադ….
