Տարօրինակ տարիք է քսանը…
Այլևս դեռահաս չենք, բայց բավականին հասուն էլ չենք:
Քսան տարեկում մենք զգում ենք, սիրահարվում ենք, լացում ենք ու վախենում, փախնում, երես ենք թեքում մեկս մյուսից:
Քսան trտարեկանում հիասթափվում ենք և հիասթափեցնում, բարկացնում ենք ու բարկանում, ստում ենք ու մեզ էլ են ստում, քանի որ քսան տարեկան ենք դեռ:
Այն, ինչ կորցնում ենք քսան տարեկանում այլևս երբեք հետ չենք բերում՝ հավատը և վստահությունը մարդկանց հանդեպ, մոտ ընկերոջը, անկեղծ զրույցները…
Կորցնում ենք երազանքները ու մնում միայնակ մեր դատարկության հետ: Քսան տարեկանում մենք կոտրվում ենք, ցավ ենք զգում, սայթաքում ենք ու ընկնում, հաճակ նաև ծնկի գալիս…
Բայց չնայած այդ ամենին քսան տարեկանում որոշում ենք ոտքի կանգնել, գրկել աշխարհը ու առաջ գնալ: Քսատ տարեկանում տոնում ենք մեր առաջին լուրջ հաղթանակը և որոշում, որ ինչ էլ լինիր, երբեք չեն կանգնելու:
Քսան տարեկանում գիշերը չենք սիրում, քանի որ այն մութ է, ցուրտ ու երկար: Եվ միայն քսանհինգում ենք հասկանում, որ մթության մեջ են ամենագեղեցիկ աստղերը երևում:
