Ասում են, թե իմ տարիքում՝ սերն է ծաղկում հազարից մեկ,
Անզուսպ եռքից ժայթքած, հանգած լեռն է ժայթքում հազարից մեկ...
Ես հազարից մեկն եմ հիմա.ինձ չի հաղթի ոչ մի տարիք.
Եվ իմ սիրտը չի ուենա սիրելուց զատ ոչ մի կարիք:
Բայց նախանձ ու անսեր մարդիկ՝ չար քրքջում, ծաղրում են չար.
-Խեղճն, -ասում են, -ցնորվել է ու դարձրել սերը պատճառ:
Ասում են ու հեգնում անվերջ.չեմ ազատվում բամբասանքից...
Ցանկանում են, որ ամաչեմ իմ սիրելուց ու հասակից:
Ինչ ուզում են թող բամբասեն, կարևորը քո խոսքն է, սեր:
Դեպի սիրտս՝ հեղեղի պես խենթ հորդացող քո հոսքն է, սեր:
Երբ կանգնում ես դու իմ առջև շռայլ, շամբշոտ հարավի պես-
Աչքիդ ծովն եմ ուզում խմել հազար տարվա ծարավի պես:
Ես հազարից մեկն եմ հիմա.ինձ չի հաղթի ոչ մի տարիք.
Եվ իմ սիրտը չի ունենա սիրելուց զատ ոչ մի կարիք:
Լյուդվիգ Դուրյան
