Статьи

     Ղազարոս Աղայանի ամենամոտիկ բարեկամն իր հոգևոր սանն էր՝ Հովհաննես Թումանյանը: Մի գիշեր նա երազում տեսնում է, որ ինչ-որ ավազակներ հարձակվել են Թումանյանի տան վրա: Աղայանը, սարսափահար վեր թռչելով, արագ հագնվում է ու դուրս վազում: Հասնելով Թումանյանի տան մոտ՝ գավթից գոռում է դեպի երկրորդ հարկ. «Օհանե՜ս, Օհանե՜ս»: Թումանյանը ահաբեկված բացում է պատուհանը և հարցնում. «Հը՜, ի՞նչ կա, այ մարդ, ի՞նչ է պատահել»: «Այ տղա, Օհանես, տա՞նն ես»: «Հա, տեսնում ես, որ տանն եմ»: «Այ տղա, կենդանի՞ ես»: «Հա, ի՞նչ կա»: «Այ տղա առո՞ղջ ես»: «Հա, ի՞նչ ես ուզում»: «Ոչինչ, պառկիր ու քնիր, երազ էի տեսել»: