Երբեմն ինձ թվում է, թե սերը մարդկային կերպարանքով սատանա է, որ ծնվում է մարդու սրտում, սնվում մարդկային բոլոր զգացմունքներով և զգացումներով, տիրում մարդու սրտին ու մտքին: Երբ սերը ծիլեր է տալիս, արմատներ է ձգում մարդու ներսում, շուրջն ամեն ինչ սառում է .սկսում ես շնչել ու սնվել միայն նրանով, ինչը կոչվում է սեր` երբեմն անհասանելի, երբեմն անինքնասեր, երբեմն էլ ուղղակի սեր, որ երջանկություն է պարգևում մարդկանց….
