Սա այն տեսարանն է, որն ամեն օր արթնանում ու տեսնում եմ ես մեր բնակարանի պատշգամբից: Աղբ, ամենուր աղբ. մուտքի առջև, պատշգամբի տակ, փողոցում: Մի տեսակ պարադոքսային է. ընդամենը մի քանի քայլ հեռավորության վրա գտնվում է նորակառույց ու երկհարկանի հանրախանութը, առկա են բազմաթիվ սպասարկման կետեր, սրահներ, շատ է մարդկանց հոսքը: Նույն տարածքի մի կողմում զարգացում և օրեցօր նորանոր շենքների կառուցում, մյուս կողմում ` աղբ: Մայր Հայաստանի սրտից` Երևանից, ընդամենը մի քանի կիլոմետր հեռավորության վրա գտնվող իմ հայրենի քաղաքում աղբահավաք մեքենան հայտնվում է լավագույն դեպքում շաբաթը մեկ, բայց աղբը կուտակվում է ժամ առ ժամ, րոպե առ րոպե: Անգամ տարածքային ինքակառավարման մարմինների ընտրությունները չփոխեցին ինչ-որ բան: Բնակիչները բողոքում են, բայց անօգուտ, քանի որ նրանց բողոքը լսող չկա… ու էլի աղբ, աղբ… Տարածվող գարշահոտությունից, ճանճերից, գիշերն այստեղ թափառող, իրենց հաչոցներով բնակչության անդորրը խանգարող շներից բացի ստեղծված է հակասանիտարական վիճակ, որի մասին, սակայն, մտածող չկա: Թե ո՞վ է երբևէ մտածել բնակչության մասին, որ այս դեպքում մտածեն… Շատ են նաև անտուն մարդիկ, որ գալիս ու քչփորում են աղբամանները, պոլիէթիլենային տոպրակները բացում, տարածում: Բայց ի՞նչ կարող ես ասել կամ անել, նրանք էլ ունեն ապրելու իրավունք ու երբեմն այդ կերպ կարողանում են իրենց պետքական ինչ-որ բան գտնել:....
Խնդիրը ցավալի է ու բնորոշ բոլոր մարզային տարածքներին, անգամ մայրաքաղաքին: Լույսի ու հույսի իմ հայրենիքը դարձել է աղբի ու ամենաթողության հայրենիք….
