Երջանկություն ասելիս այդ երկար ու
Անհարմարավետ «երջանկություն» բառը չէ,
Որ լեզվիս հազար վերուվարումով արտասանում եմ:
Համաժամանակյա արտահայտություն է դա,
Որ միանգամից սեր, արցունք, ցավ-դավ,
Խարդավանք, ժպիտ կերպավորում է:
Երջանկություն ասելիս լոկ բառ չէ, որ արտասանում եմ…
Պատկերացրու` «երջանկություն» հավասար է «դու»,
Կամ` ավելի լավ է` «մենք» կամ «ես ու դու»:
Հասարակ ու պարզ այդ դերանունով
Պատկերում եմ քեզ` երջանկությոանս` առանց շռայլ, ճոռոմ խոսքերի`
Իբր գերժամանակակից մեր գրողների.
Երջանկությունն ինչքան պարզ, այնքան` հաստատուն,
Ինչքան մարդազուրկ ու զգացմունքաշատ,
Այնքան` օրաշատ, այնքան` մենքաշատ…
Իմ երջանկությունը հասարակ մի դու,
Բառազուրկ մի մենք,
Իմ երջանկությունը` պարզ ու համառոտ նախադասություն
Եվ ոչ ստորադաս, բարդ համադասական:
Իմ երջանկությունը` երկկազմ ու թերի`
Վերականգնելի «դու» ենթակայով:
Դու` երջանկաշատ միակ ենթակա,
Դու` նախադասությանս գլխավոր անդամ
Իմ պարզ համառոտ երջանկության մեջ:
