Եվրոպայով մեկ բազմամյա դեգերումներից հետո ֆրանսիացի փիլիսոփա, գրող, պատմաբան Վոլտերը (1694 – 1778 թթ.) վերջապես վերադարձել է Փարիզ: Դա տեղի է ունեցել նրա մահվան տարում՝ 1778 թվականին: Նա առանձնատուն է գնել Փարիզի Ռիշելե փողոցում և սկսել է եռանդով աշխատել նոր ստեղծագործության՝ «Ագաֆոկլես» ողբերգության և ֆրանսերեն լեզվի ակադեմիական բառարանի նախագծի վրա: Բայց հենց այդ ժամանակաշրջանում էլ նա մարմնական ուժեղ ցավեր է ունեցել և ստիպված է եղել ափիոնի (օփիում) մեծ չափաբաժիններ ընդունել:
Մայիս ամսին ուժեղ սրացում է սկսվել ու հաճախակի կրկնվել: Բժիշկ Տրոշենը շագանակագեղձի քաղցկեղ է արձանագրել, իսկ մայիսի 25-ին հայտնի է դարձել, որ փիլիսոփային ապրելու շատ քիչ ժամանակ է մնացել: Հիվանդը շատ է տանջվել: Մայիսի 30-ին նրա ազգականը՝ վանահայր Մինյոն, կանչել է վանահայր Գոթիեին և սուրբ Սյուլպիս եկեղեցու առաջնորդ Տերսակին: Նրանք մտել են մահացողի ննջարան: Ամբողջ կյանքում եկեղեցու և կղերականության դեմ անզիջում պայքար մղած Վոլտերը չի ճանաչել կամ ձևացրել է, թե չի ճանաչում նրանց, բայց ասել է. «Թողե՛ք հանգիստ մեռնեմ»:
Երեկոյան ժամը տասնմեկին նա դիմել է իր մահճակալի մոտ կանգնած ծառային՝ ասելով.
«Մնա՛ս բարով, թանկագի՛ն Մորեն, ես մահանում եմ»: Այս խոսքերին հաջորդել է վայրկյանական մահը:
Նկարում՝ Կարճ տաբատը հագնելու ընթացքում Վոլտերը նամակ է թելադրում:
