Makaleler

Գայլախազի մեջ հոգի դրեցի,
     Եվ պեծին տալով տաղս գրեցի,
     Թե նռնաքարի ճաքերս հաշվես,
     Կարմիրն ի՞նչ գույն է, ինձ էլ կհուշես։
     Հոբելիքի պես նեղանձուկ կորա,
     Քե՞զ էլ է թվում, որ կոթող դարձա,
     Արձանասյունիս էլ ոնց էլ հպվես,
     Հուշի նման է, թե չհապավես։
     Եվ սիրո պես է խանձառիս գյուտը,
     Անլույս մենության պատրանքդ է սուտը,
     Քեզ կրկնելով քանի շարանաս,
     Ինձ էլ կրճատիր, բայց չչարանաս։