Makaleler

     Հոգուս ճիչը ո՞նց ծակախիտ անեմ,
     ճերմակի դեմ թանահատ եմ, հոգիս,
     Մթնաժոռած աչքերս էլ ու՞ր հառեմ,
     Գլխանոցիդ թեթև զարդն է գոգիս։
     Կլոր դարի շուրջը ես յոթ շրջան
     Եվ յոթն անգամ էլ ե՞րբ անցնեմ շնչակտուր,
     Ներսի՞ց եմ բուրգ, քար տապանում՝ մրջան,
     Ու՞ր կորցրիր հետագիծս՝ աղուր։
     Խաչի գյուտին իմ մարմինն էր մեռած,
     Որ հպեցիր, թե հարություն առնեմ․
     Այս Հեղինեն՝ արքունիքից սերած,
     Չիմացա՞վ, որ ես ամենքից դառն եմ։