Ով Երանելի, աշխարհն իմ ահից, իր այս պտույտը չի էլ դանդաղում,
Ով ետ է ընկնում, նրա կապերը իր ժամանակին ես էլ եմ ձգում,
Սիրտս թուլանում, ուշքս գնում է, թալկանում, սակայն էլ չեմ նվաղում
Եվ այդ պատճառով արևն անխտիր արևելքից է մտքի պես ծագում։
Կնոջ մերկության առաջին փաստը չթե շապիկն է, որ ցած է սահում,
Խնդաբերության արբանքի նման ես այդ կորերը անգիր եմ անում,
Ցողի նման է ամեն բան կյանքում, եղյամ է կապում և ապա սառում,
Ով Երանելի, ես այս փետուրը մինչև անկողին անճիգ եմ տանում։
Քանի չի պարզել գլխի գալիքը թիապարտի պես ծոցումս է ծվար,
Բայց ես շոյում եմ նրա երկյուղը, ասպարընկեցն իմ տնազն է անում,
Մեր այս երկուսից մեկը որ հաստատ այս խաղի վերջում կմնա շիվար։
Քայլամոլոր եմ, գինու թասի մեջ երեք երազանք հապճեպ եմ պահում,
Մեկը՝ որ գնա, մեկը՝ որ մնա և այն մյուսը՝ որ մարդ չիմանա,
Շատերից սակայն այս դանդաղ տանգոն անբացահայտ ու թաքուն եմ պարում։
