Իտալիայի ՝ նոր-նոր գրաված Մանտուա քաղաքի փողոցներից մեկով ընթանալիս՝ տակավին գեներալ Նապոլեոն Բոնապարտը հանդիպում է շատ աղքատիկ հագնված մի փողոցային երգչի: Նրա հնչեցրած երգում մասնավորապես հետևյալն էր ասվում.
«Սիրելի՛ս, եթե քեզ չի բավում իմ սիրտը, ապա որպես վրադիր վերցրո՛ւ Վենետիկը, վերցրո՛ւ Մանտուան, վերցրո՛ւ Միլանը…»:
Բոնապարտն իր համհարզին կարգադրում է մոտ կանչել այդ քրջոտին:
-Ասա՛ ինձ, ի՞նքդ ես հորինել այդ երգը, - հարցնում է Բոնապարտը:
-Այո՛, սինյոր, - պատասխանում է երգիչը:
- Քեզ չի՞ թվում, որ այդպիսի թանկարժեք ընծաներ տալով՝ չափիդ զգացումը կորցնում ես, - հանդիմանում է գեներալը:
Երգիչը ցույց է տալիս իր հագի քրջերը, ծանր հոգոց է հանում ու ասում է.
-Իրավացի՛ եք, սինյո՛ր: Տեսե՛ք, թե ինձ ինչ վիճակի է հասցրել իմ այդ առատաձեռնությունը:
Բոնապարտին դուր է գալիս այս պատասխանը: Նա ծիծաղում ու պատշաճորեն վարձատրում է այդ սրամիտ փողոցային երգչին:
*****
Կայսր Նապոլեոն Բոնապարտը որոշել էր կնոջը՝ Ժոզեֆինային, միայն զտարյուն ֆրանսիացիների ձեռքով կառուցված դղյակ նվիրել:
Երբ դղյակն արդեն գրեթե պատրաստ էր, կայսրը որոշում է տեսնել, թե ինչպես է ընթանում ներքին հարդարման աշխատանքը: Մտնելով կնոջ ապագա ննջարանը՝ նա նկատում է, որ ներկարարը սենյակի առաստաղն իր պատվիրած գույնով չի ներկում: Կայսրը զայրացած հարցնում է.
-Ինչո՞ւ եք առաստաղն այլ գույնով ներկում:
-Ձե՛րդ մեծություն, ձեզ համար ի՞նչ տարբերություն, թե առաստաղն ինչ գույնի կլինի, չէ՞ որ առաստաղին ոչ թե դուք եք նայելու, այլ ձեր կինը:
-Անպատկա՛ռ, դուք ինձ խաբել եք, դուք ֆրանսիացի չեք, - ասում է կայսրը: