Սուրեն Օսիպյանը (այն ժամանակ՝ Օսիպով) 17 տարի զբաղեցրել է ՀԽՍՀ գլխավոր դատախազի պաշտոնը: Նրա անունը կապված է ՀԽՍԽ երկու դատախազների սպանություն հետ: Այդ ժամանակ կարող էր լինել նաև երրորդզոհը՝ Սերոբյան Պ.Մ.-ն, ում հաջողվել է կենդանի մնալ:
ԽՍՀՄ ԿԳԲ-ն եռակի դիմել է ԽՍՀՄ գլխավոր դատախազ Ալեքսանդր Սուխարյովին՝ հետախուզում իրականացնելու իրավունք ստանալու համար այն տարածքներում (տուն, ավտոկայանատեղի), որոնց հետ կապ ուներ Օսիպյանը: Իմանալով, որ Օսիպյանի մականունը ԿԳԲ-ում «թուրք» էր, Սուխարյովը արտոնում էհետախուզությունը՝ մեկնաբանելով, որ այլապես Ղարաբաղ կոմիտեում և Համալսարանում խոստանում ենազգային զայրույթի «պոռթկում» կազմակերպել:
Եվ 1937թ.-ից սկսած առաջին անգամ ԽՍՀՄ-ում հետախուզում են նման բարձր պաշտոնյայի տները և ավտոտնակները: Գտնված այլ պարագաների հետ մեկտեղ հայտնաբերվել է նաև 500կգ շաքարավազ, որը հատկացված էր Սպիտակի երկրաշարժից տուժածների համար: Այդ ժամանակ այլ մարդիկ, ինչպես օրինակ Զ.Բալայանը, Կանադայում հիվանդանոց էին հիմնում տուժած երեխաների համար:
ԽՍՀՄ փլուզման պատճառով Օսիպյանի դեմ քրեական գործ չեն հասցնում հարուցել: Նրա հարազատները՝ եղբայրը, քույրը, իսկ այժմ նաև նրանց երեխաները սեփականության գործով դատվում են՝ Օսիպյանի «շնորհիվ»:
Իր ավագ որդու թաղմանը, ով հորը մեքենայով էր ապահովում, Օսիպյանն ասել էր. «Ինչպե՞ս ես հիմա պետք է առանց մեքենայի ապրեմ»: Իսկ երբ մահացածի ընկերներից մեկն ասել է, թե միայնակ չի թողնի հանգուցյալի աղջկան (Օսիպյանի թոռնուհուն) և կաջակցի նրան, Օսիպյանն արձագանքել է, թե ավելի կարևոր և մոտ մարդ իր որդու համար ինքն էր, և որ ավելի լավ կլինի, եթե իրեն օգնեն:
Այս փաստերի մասին են վկայում Պ.Սերոբյանի հուշերը, ինչպես նաև մամուլի հրապարակումները և Կամո Մանուկյանի գիրքը:
