Կարոտում եմ քեզ...Կարոտում եմ մեր վիրտուալ երկար զրույցները, նույնիսկ վեճերն եմ կարոտում...Կարոտում եմ քո ձայնը, և քո հետ կապված ամեն-ամեն ինչ...
Հիշում եմ ամեն մի բառը,
Հիշում եմ հայացքդ,
Հիշում եմ, այո, ու չեմ մոռանա.քանզի սիրել եմ.
Դու մի անցողիկ եղանակ էիր, որն իր ամիսը չլռացած թողեց ու հեռացավ...Մի ծացիկ, որը ջրի կարիք նույնիսկ չուներ...Չգիտեմ էլ ինչ անուն տամ քեզ, քո պահվածքին...Ախխխ, Երբեք չեմ հասկացել, թե ինչպես մարդը կարող է մոռանալ նրան, ում ասել է "Սիրում եմ քեզ''...Եթե մենք սիրեինք միմյանց այնպես, ինչպես սիրում ենք մեր անձը, աշխարհն ավելի լավ վայր կլիներ...Բայց չէ մենք չհասանք այդ կետին մեր պրինցիպները խանգարեց մեզ...Գուցե ավելի վատ լիներ, որ հասնեինք, չէ որ ոչինչ պատահական չի լինում...Շնորհակալ եմ՝ թեկուզ այն եղակ կարճամետրաժ սեր, բայց լի ուրախ պահերով...Արդեն կա այնպիսի օրեր, որ քեզ չեմ հիշում...և նույնիսկ ժպտում եմ...
